گفتم :تقصیر من نیست دست تقدیره

گفت: خفه شو بیشعور

گفتم : دلم میخواهد برایم بخوانی؛ دوست دارم فریاد بزنم میخواهمت

گفت : خود کرده را تدبیر نیست

گفتم : فکری دارم ؟

گفت : که دیگر فایده ایی ندارد

گفتم : قول میدهم دلتنگت شدم سراغت نیایم

دیگر هیچ نگفت و سکوت کرد..

حتی از اشک هاییم گذشت ...

من فقط با او شوخی کردم و او    ....

آهای سرنوشت...

آهای تقدیر من...

جایزه اُسکار از آن توست چون یک عمر مرا فیلم کردی...

مرخصی میخواهم...

از دنیا از زندگی...

البته زیاد هم نیست فقط یک عمر...

زنگ که میزنم ریجکت میکنی..

خدارو شکر!!

که میدانم انگشت شستت سالم است.

این وبلاگ دوباره جون میگیره